حرف هایی برای نگفتن

نیایشخداوندا فقر همچون موج سرکش به بنده ات هجوم آورده و نزدیک است او را د رکام خود ببلعد و جنود یأس چنان بر او شمشیر کشیده اند که گویی می خواهند زبان قافیه را از کام او به در آورند و آغوش پر مهر تو را از او بستانند و در بیابان بی کسی واگذارند. از تو می خواهم به خاطر لغزش ها و عصیان هایی که از در نسیان از من سر می زند هیچگاه دروازه ایمان را به رویم نبندی که در زمهریر جهل و طغیان سخت محتاج محبتم.ای خدای بزرگ ما نمی خواهیم از حاملان اسفاری باشیم که تو آنها را همچون خرانی تشبیه کردی که حمالانی بیش نیستند. پس ما را از خزائن علم و حکمتت آنقدر ببخش که اسیر نادانی نادانان و تعصب متعصبان و کوردلی خفتگان و سکون راکدان و کژفهمی روشنفکران و بی دینی بی ایمانان و نفاق دو رویان و طغیان دشمنان و نا آگاهی عوام و جهل خواص نشویم.پروردگارا اگر کام ما را به دوست داشتن می چشانی، لذت عبث عشق های دروغین را در ما بکش که دوست داشتن به حیات معنای «بودن» می دهد و به زیستن معنای «ممات». حرف هایی برای نگفتن...ادامه مطلب

ای برادر تاریخ از نگاه انقلابی با نهضت تو آغاز می شود و تو ای خواهر ای پیام آور فرهنگ شهادت و ای کوه استقامت در بند اسارت! یاد حسین تو را از ذهن های ما برده اند و این بار نه تو را بلکه پیام تو را در بند اسارت برده اند. امروز ما بیش از حسین تو تشنه ایم اما نه تشنه آب تشنه شهادتیم حرف هایی برای نگفتن...ادامه مطلب

«حس می کنم تو را»

حس می کنم تو را

ای درد!حس می کنم

و اکنون

که همه در کالبد مرگ خسبیده اند

می خوانمت ای شب

تو را می خوانم

ای شب!

محراب دردهایم را سجده کن

که تو را از سلول نور رهانیده ام

سجده کن دردهایم را

سجده کن...

حرف هایی برای نگفتن...

«واژگان شهید» واژه هایم زهر هجران می چشند و آن سو! قلم گستاخ گستاخ قرار از واژگان خفته را برده است آن سو،پیکر یک واژه ی عاشق و این سو پیکر مجروح دیگر واژه ای چه باید کرد،با خونابه ی محراب؟ کو خدایی تا کفن سازد پیکر عریان بی جرم شهیدانی که بی فریاد و خاموش جان دادند؟ کنون من مانده ام تنها  میان سیل خون واژه ها شگفتا!  پاسبانی گیج و سردرگم تار شب را می نوازد یا خدا را؟   حرف هایی برای نگفتن...ادامه مطلب

«مژده» روزی خواهم آمد با سپاه سترگ مرگ و  بیرق هایی که صور مرگ می دمند و در کام کبود آدمیانی که خدا را در ضمیرم سفالینه نمودند خواهم دمید و آذرخشید چنان که گویی اینان تنه های درختانی پوکند و پیکر دوشیزگانی عقیم که هیچ گاه عشق از آنان نزایید وانگاه آسوده وایمن از دخمه ی سرد خویش برون می آیم و تولد خدای را به طبیعت بشارت می دهم حرف هایی برای نگفتن...ادامه مطلب

«پرواز»

سرشار از وجود مرگم

و افق خونین نگاهم

هستی را به کام خویش

بلعیده است

ومن لبریز از وحشت

و غرق درسرور

جنون واژگان را می نوازم

و در سوگ سکوت سالیان

فریادهای آخته ام را از نیام

بیرون می کشم

و بر کوس بی کسی انسان

طنین عزا می رانم

شگفتا!

چه شکوهمند است پرواز

برای پرنده ای که از ویرانی خانه اش

نمی هراسد!

حرف هایی برای نگفتن...

فریاد سرخ تو

 

قلب جلاد را رنگین نمی کند اما

بر جسم نحیف آهنگر زمان

همچو پتکش

رعشه بر می آورد

آه!

چشمان سیاه تو

شب را می آفریند اما چه سود

چشمان مردمان شهر ما همه کور است!

فریاد مزن ای رهگذر کوچه های تنگ قلب من

فریاد تو گوش کوه را کر می کند ولی

از سینه های ضمخت مردمان شهر ما

پژواک آهی بر نمی آید

بیا به وسعت قلبم برای خود

کلبه ای بساز که زمین

عقیم خواهد شد از

فریادهای سرخ تو...

حرف هایی برای نگفتن...

در غوغای پریشانی شب های فراق

در ظلمت دهشتزده ی بوران غرور

در خروش همه ی طوفان ها

چه هراسان می کوبد

پنجره ی سرد و مه آلود دلم را

بانگ جرس سوتک عشق

همه ی قامت من

زمهریری شده است

از جنس اذان سحر حادثه ها

این شعر ادامه خواهد داشت...

حرف هایی برای نگفتن...

شهر من ویرانه ای است

بر در و دیوارهایش

نقش یک لبخند بیمار

بر تن پوسیده ی اجساد خاموشش

هویدا نیست

کمی پیش تر آی !پیش تر آی! پیش تر

سخن ها با تو دارند

این دلیران ز پا افتاده اندر قلب خاک

شهر من ویرانه ای است

غرش هر واژه ای را

می برد آوار دیوارش

اندرون دخمه ی سنگین مرگ

شهر من

غرش هر واژه و لبخندکی را

می کشد اندر سکوت خویش ، سخت

شهر من ویرانه ای است...

حرف هایی برای نگفتن...

سخت مشتاقم که بشکافم سینه ی سرخ سکوت واژه هایم را کو مسیحی تا سپارد به فریاد سکوت واژه هایم جان خویش فریاد مسیحا فریاد از گناه پدرم به ستوه آمده ام سخت چنان تا کفر مرا فاصله ای نیست فریاد مسیحا فریاد در خزانی که هبوطم دادند آنچنان ساخته ام خویش که از توصیف شکوه جنت عدن سخت هراسانم نکند باز تکرار کنم از نو گناه پدرم را حرف هایی برای نگفتن...ادامه مطلب